Përfaqsuesja e Kosoves
Posted: Fri, 16 Feb 2007 , 14:50
Duke marr shkas nga shum shkrime te kohve te fundit kryesisht tek
http://www.albaniasoccer.com/al/ mbi te ardhmen e Komtares son dhe mundisn e nji ose dy komtareve po hapi kyt tem,
Si mendoni, a duhet me pas nji Komtare tperbashkt mbarshqiptare apo ne nvedi e Kosova nvedi. Kjo asht nji ceshtje qi me shqetson shum, sepse noshta ne eliminatoret e ardhshme ka mundsi qi te lujm pa Berishen, Beqajn, Currin, Dallkun etj.
Ma posht asht nji shkrim qi me pelqern shum, i marr prej faqes se lartpermendur.
Futbolli ka në dorë shansin e ndërtimit të një politike mabarë kombëtare
Speciale nga Bashkim Tufa
Ajo që para pak kohësh ishte një ëndërr, tani është thuajse një realitet. Finlandezi Marti Ahtisari, negociatori i OKB‑së për “çështjen e Kosovës”, ka pak ditë që e ka paraqitur paketën e propozimeve. Sipas tij, Kosova, brenda këtij viti do të jetë një shtet i ri me pavarësi të kushtëzuar, nën protektoratin dhe kujdesin e OKB‑së. Pa hyrë në detaje, ajo do të ketë të drejtë të ketë organet e saj administrative, kushtetuese dhe legjislative, të marrë pjesë dhe të anëtarësohet në të gjitha organizatat ndërkombëtare, etj., etj. Kështu, Kosova, pas miratimit të kësaj pakete nga Këshilli i Sigurimit, mund të bëhet pjesë edhe e OKB‑së, mund të aspirojë për t’u anëtarësuar në BE, mund të kërkojë të afilohet në organizatat sportive të CIO‑s, FIFA‑s, UEFA‑s, por edhe në federatat e tjera sportive ndërkombëtare. Nga sa dimë, në këto të fundit, drejtuesit e sportit kosovar, veçanërisht ata të futbollit, prej kohësh i kanë bërë kërkesën FIFA‑s dhe UEFA‑s për t’u bërë anëtarë të tyre, kërkesë që për mungesë të një statusi politik, çka është kusht dhe domosdoshmëri e këtyre organizatave, nuk janë pranuar. Tani, e ashtuquajtura “paketa” Ahtisari, duket se këto pengesa i bën të përkohshme…
Një ngjarje e tillë, sigurisht me përmasa historike për Kosovën dhe mbarë kombin shqiptar, nuk ka se si të anashkalojë dhe të mos prekë edhe sportin shqiptar. Kjo për arsyen e thjeshtë, se në vitet e para të këtij shekulli, një numër i konsiderueshëm sportistësh kosovarë, në pamundësi për të shfaqur aftësitë dhe talentin e tyre, janë përfshirë të ekipet tona kombëtare dhe kanë përfaqësuar Shqipërinë. Krejt natyrshëm, ngjarja dikton pyetjen: Me kë do të garojnë dhe kë do të përfaqësojnë në të ardhmen e afërt këta sportistë kosovarë, Shqipërinë apo Kosovën? Më alarmante, për të mos thënë apokaliptike, kjo gjendje bëhet për futbollin, kuqezinjtë e ekipit kombëtar. Çdo të bëhet me futbollistët kosovarë, që aktualisht luajnë me kombëtaren shqiptare? Kjo, sepse numri i tyre në këtë sport është më i madh, dhe për hir të vërtetës duhet pranuar, se ata kanë dhënë një kontribut të konsiderueshëm dhe kanë qenë një burim me vlerë për kuqezinjtë e futbollit në këto vitet e fundit. Me kë do të luajnë ata, me kombëtaren e Shqipërisë apo atë të Kosovës? Sigurisht, një gjë e tillë, duke iu referuar praktikës së deritanishme të përdorur nga FIFA, kjo është një çështje që i përket vetë futbollistëve për të vendosur se me kë duan të luajnë. Kështu ka ndodhur me rusët, ukrainasit, kroatët, kryesisht me ish‑futbollistë të vendeve të lindjes, që pas viteve ‘90 këto vende janë shpërbërë. A thua kështu do të ndodhë edhe me futbollistët kosovarë, që luajnë me Shqipërinë, apo edhe me ekipet kombëtare të vendeve të tjera?
Kam ndjekur mbrëmë me mjaft kujdes emisionin “Zonë e ndaluar” të gazetarit Andi Bushati, të trasmetuar në TV Klan, me temën: “Një kombëtare përgjysmë?” Ishte një temë, që më kishte ngacmuar vazhdimisht këto kohët e fundit, madje në njëfarë mënyre më dukej sikur Bushati ma kishte “vjedhur”. Kam dëgjuar me kujdes intervistat me futbollistët kosovarë kuqezinj, Besnik Hasit, Arjan Beqajt, Armend Dallkut dhe Adriatik Currit, të cilët shpreheshin rreth kësaj çështjeje. Kam ndjekur edhe bisedën në studio me presidentin e FSHF‑së, Armand Duka, rreth këtij problemi. Kam ndjerë te futbollistët dilemën dhe dyzimin e tyre të përkohshëm për t’u shprehur se me kë do të luajnë në të ardhmen, me Shqipërinë apo Kosovën. Portieri Beqaj ishte i vendosur, do të luante për Kosovën, duke e justifikuar dhde veshur zgjedhjen e tij me motive patriotike. Kur të vijë koha dhe të shtrohet alternativa e zgjedhjes, kam përshtypjen se edhe futbollistët e tjerë kosovarë do të ndjekin shembullin e Beqajt. Ndjenjat dhe motivet nacionaliste do të përcaktojnë.
Jam dakort me mendimin e presidentit Duka, që kjo çështje, edhe pse është problematike për kombëtaren tonë kuqezi, nuk ka përse të amplifikohet dhe ne që tani të fillojmë t’i biem këmbanave të alarmit. Kjo do të krijonte trysni psikologjike mbi futbollistët. Por, nga ana tjetër, nuk jam dakort që kjo çështje të vishet me tisin e “tabusë” dhe të rrimë në pritje, deri sa “bomba” të na plasë në duar.
Kohë më parë, besoj se të gjithëve iu kujtohet, kur tërë spektri politik, tërë populli shqiptar, nën slloganin “Një komb, një qëndrim” doli në shesh në mbrojtje të Kosovës. Nuk e di, por me gjendjen që është duke u krijuar para sportit, m’u duk mjaft oportun për ta kopjuar dhe modifikuar slloganin “Një komb, një kombëtare”. E vështirë për t’u arritur, por jo e pamundur, qoftë në aspektin juridik, por edhe në atë administrativ. Do të jetë ky një rast unikal në historinë e sportit botëror, por që do t’i përfaqësojë më denjësisht, do t’i kënaqë dhe do t’i bëjë më krenarë shqiptarët, jo vetëm në të dy anët e kufirit, por në mbarë globin ku jetojnë dhe punojnë. Ky shans iu është dhënë njerëzve të sportit, të cilët me pak dashamirësi, me largpamësi dhe të zhveshur nga interesat personale, mund t’ua bëjnë këtë dhuratë bashkëkombasve të tyre. Mjafton që ata të ulen në tavolinë dhe të përcaktojnë me objektivitet, se në cilët sporte është më e zhvilluar Shqipëria dhe në cilët ka përparësi Kosova. Kështu, si askush tjetër në kontinent, ne shqiptarët do të kemi dhe të ndërtojmë nga dy kombëtare, ku B‑ja, gjithnjë sipas meje, do të jetë në funksion të furnizimit dhe përfaqësueses A. Sepse p.sh. nuk është e thënë që Shqipëria të konkurrojë në të gjitha llojet e sportit në arenën ndërkombëtare, ashtu siç kjo, nuk është domosdoshmëri dhe nevojë edhe për Kosovën. Kjo politikë sportive e përbashkët, jo vetëm që do të ketë një kosto më të ulët financiare për të dy vendet, por do të prodhojë edhe një forcë më të madhe në prezantimin dhe përfaqësimin e sportit shqiptar në arenën ndërkombëtare. Kështu fjala vjen, nëse pranojmë se futbolli aktualisht është më i zhvilluar në Shqipëri, kuqezinjtë e kombëtares shqiptare, në arenën ndërkombëtare le t’i përfaqësojë Shqipëria. Pa i marrë të gjithë sportet me radhë për të klasifikuar, çka do të jetë detyrë e specialistëve, nëse e dimë se basketbolli, hendbolli, apo ndonjë sport tjetër, janë më të zhvilluar cilësisht në Kosovë, atëherë kombëtarja kuqezi e të gjithë shqiptarëve, le të përfaqësohet nën siglën e Kosovës.
Kjo mund duket si një utopi tani, por nuk është kështu. Shikojeni problemin me qetësi e largpamësi. Sporti, kësaj here ka në dorë shansin e ndërtimit të një politike me vlera mbarëkombëtare. Të mos i harrojmë mësimet e historisë. Ishte pingpongu, sporti që i hapi rrugë miqësisë dhe vendosjes së marrëdhënieve diplomatike midis Kinës dhe SHBA‑së. Ishte volejbolli i Dinamos së femrave, ai që i hapi rrugë rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike midis Shqipërisë dhe BS‑së në fundin e viteve ‘80…
Një komb, një kombëtare! Thirrja e tifozëve kuqezinj, “O sa mirë me qenë shqiptar”, kësisoj ka më shumë vlerë dhe kuptim.
http://www.albaniasoccer.com/al/ mbi te ardhmen e Komtares son dhe mundisn e nji ose dy komtareve po hapi kyt tem,
Si mendoni, a duhet me pas nji Komtare tperbashkt mbarshqiptare apo ne nvedi e Kosova nvedi. Kjo asht nji ceshtje qi me shqetson shum, sepse noshta ne eliminatoret e ardhshme ka mundsi qi te lujm pa Berishen, Beqajn, Currin, Dallkun etj.
Ma posht asht nji shkrim qi me pelqern shum, i marr prej faqes se lartpermendur.
Futbolli ka në dorë shansin e ndërtimit të një politike mabarë kombëtare
Speciale nga Bashkim Tufa
Ajo që para pak kohësh ishte një ëndërr, tani është thuajse një realitet. Finlandezi Marti Ahtisari, negociatori i OKB‑së për “çështjen e Kosovës”, ka pak ditë që e ka paraqitur paketën e propozimeve. Sipas tij, Kosova, brenda këtij viti do të jetë një shtet i ri me pavarësi të kushtëzuar, nën protektoratin dhe kujdesin e OKB‑së. Pa hyrë në detaje, ajo do të ketë të drejtë të ketë organet e saj administrative, kushtetuese dhe legjislative, të marrë pjesë dhe të anëtarësohet në të gjitha organizatat ndërkombëtare, etj., etj. Kështu, Kosova, pas miratimit të kësaj pakete nga Këshilli i Sigurimit, mund të bëhet pjesë edhe e OKB‑së, mund të aspirojë për t’u anëtarësuar në BE, mund të kërkojë të afilohet në organizatat sportive të CIO‑s, FIFA‑s, UEFA‑s, por edhe në federatat e tjera sportive ndërkombëtare. Nga sa dimë, në këto të fundit, drejtuesit e sportit kosovar, veçanërisht ata të futbollit, prej kohësh i kanë bërë kërkesën FIFA‑s dhe UEFA‑s për t’u bërë anëtarë të tyre, kërkesë që për mungesë të një statusi politik, çka është kusht dhe domosdoshmëri e këtyre organizatave, nuk janë pranuar. Tani, e ashtuquajtura “paketa” Ahtisari, duket se këto pengesa i bën të përkohshme…
Një ngjarje e tillë, sigurisht me përmasa historike për Kosovën dhe mbarë kombin shqiptar, nuk ka se si të anashkalojë dhe të mos prekë edhe sportin shqiptar. Kjo për arsyen e thjeshtë, se në vitet e para të këtij shekulli, një numër i konsiderueshëm sportistësh kosovarë, në pamundësi për të shfaqur aftësitë dhe talentin e tyre, janë përfshirë të ekipet tona kombëtare dhe kanë përfaqësuar Shqipërinë. Krejt natyrshëm, ngjarja dikton pyetjen: Me kë do të garojnë dhe kë do të përfaqësojnë në të ardhmen e afërt këta sportistë kosovarë, Shqipërinë apo Kosovën? Më alarmante, për të mos thënë apokaliptike, kjo gjendje bëhet për futbollin, kuqezinjtë e ekipit kombëtar. Çdo të bëhet me futbollistët kosovarë, që aktualisht luajnë me kombëtaren shqiptare? Kjo, sepse numri i tyre në këtë sport është më i madh, dhe për hir të vërtetës duhet pranuar, se ata kanë dhënë një kontribut të konsiderueshëm dhe kanë qenë një burim me vlerë për kuqezinjtë e futbollit në këto vitet e fundit. Me kë do të luajnë ata, me kombëtaren e Shqipërisë apo atë të Kosovës? Sigurisht, një gjë e tillë, duke iu referuar praktikës së deritanishme të përdorur nga FIFA, kjo është një çështje që i përket vetë futbollistëve për të vendosur se me kë duan të luajnë. Kështu ka ndodhur me rusët, ukrainasit, kroatët, kryesisht me ish‑futbollistë të vendeve të lindjes, që pas viteve ‘90 këto vende janë shpërbërë. A thua kështu do të ndodhë edhe me futbollistët kosovarë, që luajnë me Shqipërinë, apo edhe me ekipet kombëtare të vendeve të tjera?
Kam ndjekur mbrëmë me mjaft kujdes emisionin “Zonë e ndaluar” të gazetarit Andi Bushati, të trasmetuar në TV Klan, me temën: “Një kombëtare përgjysmë?” Ishte një temë, që më kishte ngacmuar vazhdimisht këto kohët e fundit, madje në njëfarë mënyre më dukej sikur Bushati ma kishte “vjedhur”. Kam dëgjuar me kujdes intervistat me futbollistët kosovarë kuqezinj, Besnik Hasit, Arjan Beqajt, Armend Dallkut dhe Adriatik Currit, të cilët shpreheshin rreth kësaj çështjeje. Kam ndjekur edhe bisedën në studio me presidentin e FSHF‑së, Armand Duka, rreth këtij problemi. Kam ndjerë te futbollistët dilemën dhe dyzimin e tyre të përkohshëm për t’u shprehur se me kë do të luajnë në të ardhmen, me Shqipërinë apo Kosovën. Portieri Beqaj ishte i vendosur, do të luante për Kosovën, duke e justifikuar dhde veshur zgjedhjen e tij me motive patriotike. Kur të vijë koha dhe të shtrohet alternativa e zgjedhjes, kam përshtypjen se edhe futbollistët e tjerë kosovarë do të ndjekin shembullin e Beqajt. Ndjenjat dhe motivet nacionaliste do të përcaktojnë.
Jam dakort me mendimin e presidentit Duka, që kjo çështje, edhe pse është problematike për kombëtaren tonë kuqezi, nuk ka përse të amplifikohet dhe ne që tani të fillojmë t’i biem këmbanave të alarmit. Kjo do të krijonte trysni psikologjike mbi futbollistët. Por, nga ana tjetër, nuk jam dakort që kjo çështje të vishet me tisin e “tabusë” dhe të rrimë në pritje, deri sa “bomba” të na plasë në duar.
Kohë më parë, besoj se të gjithëve iu kujtohet, kur tërë spektri politik, tërë populli shqiptar, nën slloganin “Një komb, një qëndrim” doli në shesh në mbrojtje të Kosovës. Nuk e di, por me gjendjen që është duke u krijuar para sportit, m’u duk mjaft oportun për ta kopjuar dhe modifikuar slloganin “Një komb, një kombëtare”. E vështirë për t’u arritur, por jo e pamundur, qoftë në aspektin juridik, por edhe në atë administrativ. Do të jetë ky një rast unikal në historinë e sportit botëror, por që do t’i përfaqësojë më denjësisht, do t’i kënaqë dhe do t’i bëjë më krenarë shqiptarët, jo vetëm në të dy anët e kufirit, por në mbarë globin ku jetojnë dhe punojnë. Ky shans iu është dhënë njerëzve të sportit, të cilët me pak dashamirësi, me largpamësi dhe të zhveshur nga interesat personale, mund t’ua bëjnë këtë dhuratë bashkëkombasve të tyre. Mjafton që ata të ulen në tavolinë dhe të përcaktojnë me objektivitet, se në cilët sporte është më e zhvilluar Shqipëria dhe në cilët ka përparësi Kosova. Kështu, si askush tjetër në kontinent, ne shqiptarët do të kemi dhe të ndërtojmë nga dy kombëtare, ku B‑ja, gjithnjë sipas meje, do të jetë në funksion të furnizimit dhe përfaqësueses A. Sepse p.sh. nuk është e thënë që Shqipëria të konkurrojë në të gjitha llojet e sportit në arenën ndërkombëtare, ashtu siç kjo, nuk është domosdoshmëri dhe nevojë edhe për Kosovën. Kjo politikë sportive e përbashkët, jo vetëm që do të ketë një kosto më të ulët financiare për të dy vendet, por do të prodhojë edhe një forcë më të madhe në prezantimin dhe përfaqësimin e sportit shqiptar në arenën ndërkombëtare. Kështu fjala vjen, nëse pranojmë se futbolli aktualisht është më i zhvilluar në Shqipëri, kuqezinjtë e kombëtares shqiptare, në arenën ndërkombëtare le t’i përfaqësojë Shqipëria. Pa i marrë të gjithë sportet me radhë për të klasifikuar, çka do të jetë detyrë e specialistëve, nëse e dimë se basketbolli, hendbolli, apo ndonjë sport tjetër, janë më të zhvilluar cilësisht në Kosovë, atëherë kombëtarja kuqezi e të gjithë shqiptarëve, le të përfaqësohet nën siglën e Kosovës.
Kjo mund duket si një utopi tani, por nuk është kështu. Shikojeni problemin me qetësi e largpamësi. Sporti, kësaj here ka në dorë shansin e ndërtimit të një politike me vlera mbarëkombëtare. Të mos i harrojmë mësimet e historisë. Ishte pingpongu, sporti që i hapi rrugë miqësisë dhe vendosjes së marrëdhënieve diplomatike midis Kinës dhe SHBA‑së. Ishte volejbolli i Dinamos së femrave, ai që i hapi rrugë rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike midis Shqipërisë dhe BS‑së në fundin e viteve ‘80…
Një komb, një kombëtare! Thirrja e tifozëve kuqezinj, “O sa mirë me qenë shqiptar”, kësisoj ka më shumë vlerë dhe kuptim.