Re: Lajme nga Liga Superiore
Posted: Thu, 30 Jul 2009 , 14:45
Tirana, borxhi 440 milionë lekë!
31 Korrik Përmbarimi shfaqet në zyrat e kampionëve, drejtuesit e klubit thonë që nuk kemi para
Në vitin 1993 Metush Seferi dhe klubi i Tiranës nënshkruajnë një kontratë financimi. Një trajtë krjejtësisht origjinale e bashkëpunimit mes sponsorit dhe klubeve. E vetmja dhe unike në Shqipëri. Por, mesa duket brenda të gjitha rregullave juridike. Kontrata ishte e qartë. Seferi do të ishte president i Tiranës për 5+2 vitet e ardhshme, pra deri në vitin 2000 dhe do të garantonte në shumicën e shpenzimeve së bashku me bashkinë për ta bërë Tiranën një superfuqi të futbollit europian. Në këmbim dhe kjo është pjesa më interesante, çdo e ardhur e futur në klub do të ndahej 51% për firmën që përfaqësonte Seferi dhe 49% do ti shkonin klubit. Deri në vitin 2000, këto para nuk u ndanë kurrë. Seferi nuk përfitoi asnjë kacidhe nga pjesa që i takonte dhe në një seri të pafundme i’u drejtua gjykatave. Sot gjithçka është e formës së prerë, gjykata e lartë i ka dhënë të drejtë Seferit dhe klubi i Tiranës duhet ti kthejë 440 milionë lekë të vjetra. Ja historia e patreguar kurrë më parë në media.
-Fillojmë nga fillimi. Është një histori e komplikuar për tu treguar?
-Pikë së pari dua të sqarohem se përse deri tani se kam bërë këtë histori publike. Duke qenë një nga ata që e dua më shumë Tiranën, ndoshta se kushdo them se kam qëndruar pasiv sepse nuk kam dashur që komuniteti bardheblu të më paragjykojë. Gjithnjë kam pritur momentin e duhur, atë moment që nuk erdhi kurrë. Kam dashur ti bëj gjërat në mënyrë institucionale dhe mos tu drejtohem mediave, por sot është finishi i një procesi bashkëpunimi që zgjat prej 16 vitesh.
-Çfarë ndodhi në vitin 1993?
-Në fund të seoznit 1992-93, sekretari i klubit të asokohe të Tiranës, Skënder Hyka, më ofroi mundësinë që unë të financoja për këtë klub. Sigurisht që Tirana ishte dashuria ime. Nga ana tjetër isha edhe biznesmen dhe kërkoja garanci. Me Hykën, me të cilin kam raporte shumë të mira dhe sot e kësaj dite, bëmë një gjë të veçantë. Duke përfituar nga një ligj për bashkëpunim me të tretët unë pranova të hyja në këtë fushë, por jo në rolin e sponsorizuesit të thjeshtë. Pra unë do isha president me të drejta të plota.
-Çdo të thtoë kjo?
-Përveç atyre që sot janë shndërruar në shoqëri aksionere, kontrata që përgjithësisht kanë të ashtuquajturit presidentë me klubet, pra me bashkitë respektive, janë thjesht kontrata sponsorizimi. Ndërsa ne e bëmë ndryshe. Në vitin 1993 unë bëra një kontratë 5+2 vjeçare me klubin e Tiranës që varej nga bashkia e Tiranës. Të gjitha shpenzimet, përveç normës fikse që Bashkia jepte vit për vit, do të mbuloheshin nga unë. Sigurisht që unë zotohesha që skuadrës do ti rikthehej lavdia dhe do bëhej superfuqi në futbollin shqiptar. Nuk do të mungonte asgjë. Por, çdo e ardhur që do hynte në klub do ndahej 51% me 49% nëpërmjet firmës që prezantohej nga unë dhe Bashkisë. Kjo kontratë sot nuk ekziston. Nuk e bën askush.
-E keni marrë skuadrën e Tiranës në një edicion që doli në vend të 11-të?
-Tirana ishte një skuadër e shkatërruar. Në edicionin 1992-93 Tirana luftonte për mbijetesë dhe arriti të mbijetonte falë dy fitoreve, në Kavajë dhe në Shkodër. Atë verë ishte sulmi i madh. Duhet të ndërtonim një skuadër kampione. Në arkat e klubit gjendeshin vetëm 12 milionë lekë të vjetra dhe këto sepse Tirana kishte shitur Mirel Josën në Greqi. Pra një shifër qesharake për një skuadër futbolli. Unë vura rregull në arkë. Nuk e preka kurrë arkën e klubit, por pa autorizimin tim askush nuk mund të tërhiqte më shumë se 1 milionë lekë të vjetra nga arka. Nëse e marrim në total buxhetin e vitit 1993-94, ai shkon diku te 120 milionë lekët. Bashkia dha 38 milionë lekë të vjetra ndërsa pjesa tjetër u mbart nga unë dhe firma ime. Trajner asokohe ishte Fatmir Frashëri. I vura në dispozicion 260 lojtarë nga gjithë Shqipëria që ti merrte e ti shihte se në çfarë gjendje ishin. Ndërkohë furnizova klubin me bazë materiale. Në klub ishin vetëm 13 fanella të grisura dhe disa atlete kineze. Diadora dhe Umbro erdhi te Tirana nga Italia. Por, goditjen më të madhe e dhamë në muajin Korrik. Morëm shtatë lojtarë nga Dinamo. Tole, Malko dhe Fortuzi ishin sigurisht më itneresantët. Fortuzi ka qenë pasioni i madh i imi futbollistik. E kërkova që ditën e parë dhe e morra. Atë vit kemi dalë në vend të dytë dhe kampioantin e ka fituar Teuta. Por ne fituam Kupën dhe kjo ishte arritje për një skuadër, e cila një vit më parë gjendje në vend të 11-të. Pastaj ne kishim diferenca më të mëdha se gjithë klubet e tjera për mënyrën organizative.
-Në çfarë sensi?
-Grumbullimet dhe premiot që jepnim nuk i prekte kush, sigurisht që italianët që drejtonin Partizanin gjithashtu ishin mirë në këtë drejtim, por skuadra pasi fitoi kampionatin në vitin 1993 sikur u vel dhe nuk kishte më shumë dëshirë. Ne krijuam tifozerinë e parë shqiptare moderne. Flamujt, daullet dhe shallet nuk ekzistonin asokohe në Shqipëri. Kush rrinte dhe ulej nëpër stadiume e mban mend mirë që të paktën deri në vitin 1997 edhe në ndeshjet më pa cilësi apo pa vlerë, Tirana kishte së paku 2 mijë tifozë. Për të mos folur për ndeshjet e mëdha. Mbaj mend që skuadra grumbullohej gjithë kohën në Dajt ashtu sikundër mbaj mend që edhe kur shkonin lojtarët për fundjavë në shtëpi, ata kishin të drejtë të merrnin ushqime pa fund për familjarët. Të harxhosh 120 milionë lekë për kohën nuk janë pak.
-Përtej anës financiare, çfarë të papriturash kishte ana sportive?
-Mbaj mend që përshembull trajneri deri në javën e tetë ka qenë Fatmir Frashëri. Mjeshtër në stërvitje, por nuk u përshtat dot me grupin e lojtarëve, ndoshta dhe mosha. Afrova Shkëlqim Muçën që atëherë kishte shumë nuhatje dhe dinte të krijonte raporte të mira me lojtarët. Pasi arritëm të fitonim Kupën, na priste pjesëmarrja në Kupat e Europës, një bast më vete. Skuadrat shqiptare kishin disa vite që nuk kalonin asnjë tur. Të paktën gjashtë vite besoj. Na takonte një detyrë e rëndë.
-Ka qenë përmbysja e madhe kundër Fandokut?
-Ne vijonim të ishim një klub i varfër. Realisht i varfër. Duhet kuptuar që të ardhurat kryesore ishin nga pjesmarrja në Kupat e Europës. Kjo ishte një e ardhur e mirë për ne, por do ti merrnim më vonë këto para. Kështu që deri në këtë pikë unë shpenzoja për gjithçka. Në ndeshjen e parë në Bjellorusi kundër Fandokut nuk kam qenë i pranishëm. Humbëm 4-1, por pashë kasetën dhe konstatova që humbja ishte aksidentale. Ne të gjithë donim ta kalonim një tur. Flitej edhe për para, sepse arkat e klubit do të fuqizoheshin ndjeshëm nëse kalonim në tur të dytë. Pastaj do luanim kundër Brondbit që na garantonte diçka edhe nga e drejta TV. Jam futur në dhomat e zhveshjes dhe u kam thënë lojtarëve. Nuk janë më të mirë, mund të shënojmë edhe tre gola. Dhe u kam lënë gjithë skuadrës 5 milionë lekë premio në rast kualifikimi. Fortuzi shënoi tre gola atë ditë dhe sigurisht që përfitoi më shumë se të tjerët, sepse ishte mbreti i natës. Unë nuk di ndonjë lojtar tjetër shqiptar të ketë shënuar tre gola në një ndeshje të Kupave të Europës.
-E lëmë për një moment aspektin sportiv. Dihet që Tirana në ato vite filloi të krijonte hegjemoni në futbollin shqiptar. Si u rritën arkat e klubit dhe financat?
-Është e pashmangshme në futboll arritja sportive nga financat. E dinim mirë që burimi kryesor i të ardhurave ishin pjesmarrjet në Kupat e Europës. Nëse kalonim edhe ndonjë tur aq më mirë. Megjithatë, ne shfrytëzuam dhe shumë aksesorë të tjerë. Kemi shitur Bushin përshembull dhe kemi fituar para, gjithashtu edhe nga shitja e Fortuzit janë derdhur para. Mund t’ju duket e pabesueshme, por në atë periudhë, në atë 5-vjeçar vetëm nga e drejta Tv ne kemi futur në arkat e klubit të paktën 200 mijë dollarë. Pastaj ishin edhe biletat, por ky nuk ishte një zë i rëndësishëm sepse këtë sektor asnjëherë nuk arritëm ta menaxhonim si duhej. Deri në vitin 1997 në arkën e klubit ishin të paktën 1 miliard e 500 milionë lekë të vjetra. Unë bëra një takim me të gjithë sekretarët e klubeve që kisha. Këto para unë nuk do ti tërhiqja. Pas çdo transaksioni unë po të doja mund të merrja 51% të të ardhurave, por se kam bërë me idenë që Tirana të ishte një klub i fuqishëm dhe shumë i pasur. Ne realisht ishim të pasur.
-Çfarë ndodhi më pas?
-Pasi fituam edhe kampionatin e vitit 1997, një kampionat që filloi në mënyrë të shkëlqyer dhe përfundoi me sistem grumbullimi për shkak të gjendjes së shtetrrethimit. Shihja në klub që nuk po më përgjigjej më njeri si duhej. Drejtuesit e klubit që vareshin nga Bashkia kishin filluar të preknin arkën e klubit, megjithëse kjo sipas kontratës nuk lejohej nëse shifra ishte më e lartë se 1 milionë lekë. Unë fillova të nuhas që njerëzit e Bashkisë nuk më donin dhe i kërkova takim kryetarit të Bashkisë Brojka. Ai më tha se duhet riparë kontrata nga ana ligjore. Pra duhet të shkojmë në Gjykatë dhe të shohim nëse ajo e njeh apo jo atë akt marrëveshje të vitit 1993. Në fakt, ishte një marrvëveshje e veçantë dhe mua megjithëse më la një shije të hidhur, nuk më erdhi aspak keq të verifikohej. Brenda 15 ditësh erdhi vendimi: gjykata ishte komplet të gjithë rregullave. Pra çdo e ardhur do të shkonte 51% në favorin tim dhe aksush në klub pa autorizimin tim nuk mund të tërhiqte më shumë se 1 milionë lekë nga arka e klubit. Dhe këto para sigurisht që duhet të përdoreshin për punët e skuadrës. Një muaj pas vendimit të gjykatës jam shokuar. Klubi i Tiranës dhe Bashkia i kishin bërë apel vendimit të parë. Pra ata donin të më nxirrnin jashtë loje duke e bërë të pavlefshme atë kontratë. Në këtë mënyrë ata mund të boshatisnin arkën e klubit si në fakt e bënë. Raporti im personal me drejtuesit e klubit këtu përfundoi.
-Si ka mundësi që e gjithë kjo histori nuk ka ndikuar në skuadër?
-Asnjëherë skuadra nuk ka ditur gjë. Madje mund të them që shumë lojtarë nuk i dinin fare këto probleme që kishim. Lojtarët nëse paguhen mirë, nuk shqetësohen. Sigurisht që edhe brenda grupit unë kisha parë fytyra që po më luftonin. Madje edhe te tifozët. Te ata tifozë që grupimin e së cilëve e kisha krijuar unë. Nuk jam tutur asnjëherë dhe kam menduar që nëse je fitimtar është gjëja më e mirë. Tirana atë periudhë ka fituar tre kampionate, tre Kupa e Superkupa dhe ishte e vetmja skuadër që kishte kaluar një tur në Kupat e Europës. Më gjeni një skuadër tjetër në gjithë vitet 90’ që e ka bërë këtë. Megjithatë, e shihja qartë që po më pengonin. Nuk donin që të operoja më.
-Pse?
-Tirana, jo për mburrje, në drejtimin tim, filloi të rritej shumë. Unë doja të operoja në tregun italian. U njoha me Pastorelon që është shumë i njohur në atë ambjent, ka qenë madje vitet e fundit edhe presidenti i Veronës. Pasi diskutuam gjatë, më ofroi një bashkëpunim, që Fortuzi dhe Ardian Mema të shkonin në pronësi të Boka Juniors në Argjentinë. 4 milionë dollarë operacion. 2 milionë dollarë i shkonin klubit të Tiranës. Fortuzi dhe Mema nuk pranuan dhe unë sot e kësaj dite nuk e di kush i ka bindur që të mos ta bënin këtë lëvizje. Shihja shumë reagim jo fort dashamirës, derisa në fund vendosën me anë të Asamblesë që të mos isha unë president i Tiranës. Në këtë moment kam kërkuar nga klubi që të përfitoj 51% të gjendjes së arkës së klubit, e cila për hir të së vërtetës ishte tre “pakësuar”. Nga bilancet dhe fatura te llogaritë që unë duhet të ishin 1 miliardë e gjysëm lekë, aty gjendeshin vetëm rreth 500 milionë lekë.
-Si vazhdoi kjo histori?
-Drejtuesit e klubit vijonin që të kërkonin anulimin e asaj kontrate me vendim gjykate duke e bërë të pavlefshme. Por, në vitin 1999, gjykata e shkallës së lartë e nxorri këtë vendim të vlefshëm. Pra kontrata ishte në fuqi. Në këtë moment unë fillova gjyqin për marrjen e pjesës që më takonte. Paralelisht dërgova në gjykatë të gjitha dokumentat që gjendja reale e arkës nuk ishte, ajo, por aty mungonin qindra miliona lekë. Në vitin 2000 ka ndodhur një histori shumë e veçantë dhe unë deri tani kam marrë vetëm 40 mijë dollarë. Dhe këto në mënyrë ironike “falë” El Sajed.
-El Sajed kishte një vit që ishte bërë president i Tiranës…?
-Po aq kishte, El Sajed sigurisht që shfrytëzoi nëpërmjet Bashkisë tokat shtetërore dhe pasi i bleu me 3 dollarë metrin katror i shiste me së paku 300. Nejse, kjo është histori tjetër. Mbaj mend që kur erdhi El Sajed tha që do japë 120 mijë dollarë për Tiranën në vit dhe kjo u konsiderua arritje e madhe. Por, ne që kishim krijuar 1.5 milionë dollarë në arkat e klubit?! Nëse vijonim të ishim në Europë, Tirana nuk kishte nevojë më fare për sponsorizime. Nejse, në verën e vitit 2000, El Sajed më telefonon. Dhe më thotë që dua të takohemi. Unë sigurisht që shkova dhe e takova. Për parantezë llogaritë e Tiranës ishin të bllokuara sepse mua më duhej të më jepeshin lekët që më kishin borxh. Sapo kishin ardhur paratë nga Liga e Kampioneve që Tirana kishte marrë pjesë një vit më parë. Rreth 140 mijë dollarë. Nga këto më takonim mua 71 mijë dollarë. El Sajed më tha që Tirana nuk ka më asnjë para dhe skuadra rrezikonte të luante në Ligën e Kampioneve. Më erdhi keq kur e dëgjova. I tha që zyrtarisht Tirana ka pasur në arkë në vitin 1988, 500 milionë lekë, jo, zyrtarisht duhej të kishte 1 miliardë e gjysëm lekë. Çfarë u bënë këto para. El Sajed sigurisht që nuk më dha përgjigje. Ai donte që unë të zhbllokoja llogarinë e Ligës së Kampioneve. Unë pranova për hir të Tiranës. Nga 140 mijë euro, mora vetëm 40 mijë, 30 mijë i’a fala klubit, ndërkohë që zhbllokova për Tiranën edhe 70 mijë dollarë të tjera që ishin ngrirë nga Përmbarimi. Ky ka qenë kontakti im i fundit me klubin e Tiranës.
-Më vjen keq t’ju kujtoj që ju jeni parë në Asamblenë e vitit 2004, kur Tiranën e morrën katër donatorët?
-Gjyqet vazhduan për vite të tëra. Ndërkohë që Tirana feston e fitonte tituj dhe mua nuk më bëhej asnjë ftesë. Mund të them që kam qenë presidenti i parë i vërtetë i Tiranës dhe atë kontribut nuk ma mohon njeri. Tirana ime u ngrit shumë në Shqipëri dhe më linte shije të hidhur fakti që askush nuk më ftonte në ndonjë festë apo ceremoni. Dhe befas më ftojnë në Asamblenë e vitit 2004. Dikush aty më tha që donin të hiqnin El Sajed. Ok, u thashë po si. Më thanë që klubi do të shndërrohej në Shoqëri Aksionere. Kështu nuk hiqej El Sajed. Nëse bëhej kjo gjë, atëherë ai mund të merrte shumicën e aksioneve. Duhej gjetur një formë tjetër drejtimi. Mundësisht pa president. Dhe lindi ideja e donatorëve. Megjithatë, kjo është një pjesë që mua nuk më përket. Tirana, Bashkia e Tiranës dhe klubi kanë të drejtat e tyre për formën organizative. Ajo që unë mund të them, është vetëm në nivel konsulence.
-Në 28 Janar të këtij viti është marrë një vendim i gjykatës së lartë në lidhje me çështjen tuaj?
-Po unë isha përpara disa dilemave. U konsultova me juristët e mi. Nëse e kërkoja të drejtën deri në fund duhet të ishin të paktën 2 miliard lekë që më takonin, sepse edhe kamatat kanë vazhduar gjatë në këto vite. Megjithatë, gjykata e lartë më dha të drejtë vetëm për 440 milionë lekë me gjithë kamatat kuptohet, ndërkohë që hodhi poshtë në mënyrë të prerë çdo apelim të klubit Tirana. Përmbarimi morri për detyrë të zbatonte urdhrin ndërkohë që klubi i Tiranës pretendon që nuk ka asnjë para në gjendje. Mund t’ju vë në dispozicion një korrespodencë mes Përmbarimit dhe klubit të Tiranës. Shefi i klubit, Dimraj shkruan në korespodencë që qenka fyer sepse është keqmenaxhuar Karta Olimpike. Këto janë gjëra qesharake. Këtu flitet për shtet, për ligje. Me informacionin që kam, sot që flasim, Përmbarimi do të shfaqet sërish në zyrat e klubit të Tiranës dhe nëse nuk fillon shlyerja e borxhit, atëherë shefi i klubit në mënyrë personale do të fillojë të gjobitet për çdo ditë vonesë.
-Supozojmë se klubi i Tiranës nuk është në gjendje të paguajë këto para?
-Këtu flitet teknikisht. Paratë bllokohen. Tirana do të përfitojë para nga pjesmarrja në Ligën e Kampioneve dhe sigurisht që këto para nuk do të shkojnë në arkat e klubit, por për shlyerjen e borxhit. Unë nuk dua ti drejtohem UEFA-s. Kjo çështje mund të zgjidhet në kuadrin ligjor në Shqipëri. Përmbarimi ka vënë në dijeni shefin e klubit të Tiranës të njoftojë Bashkinë e Tiranës dhe Federatën Shqiptare të Futbollit për këtë çështje. Unë vet e kam njoftuar Federatën Shqiptare. Ajo është në brendësi të ngjarjes dhe në dijeni të saj. FSHF nuk më ka sugjeruar të ndërmar veprime që nuk bien ndesh me ligjin. Në këtë pikëpamje i falënderoj drejtuesit e lartë të Federatës.
31 Korrik Përmbarimi shfaqet në zyrat e kampionëve, drejtuesit e klubit thonë që nuk kemi para
Në vitin 1993 Metush Seferi dhe klubi i Tiranës nënshkruajnë një kontratë financimi. Një trajtë krjejtësisht origjinale e bashkëpunimit mes sponsorit dhe klubeve. E vetmja dhe unike në Shqipëri. Por, mesa duket brenda të gjitha rregullave juridike. Kontrata ishte e qartë. Seferi do të ishte president i Tiranës për 5+2 vitet e ardhshme, pra deri në vitin 2000 dhe do të garantonte në shumicën e shpenzimeve së bashku me bashkinë për ta bërë Tiranën një superfuqi të futbollit europian. Në këmbim dhe kjo është pjesa më interesante, çdo e ardhur e futur në klub do të ndahej 51% për firmën që përfaqësonte Seferi dhe 49% do ti shkonin klubit. Deri në vitin 2000, këto para nuk u ndanë kurrë. Seferi nuk përfitoi asnjë kacidhe nga pjesa që i takonte dhe në një seri të pafundme i’u drejtua gjykatave. Sot gjithçka është e formës së prerë, gjykata e lartë i ka dhënë të drejtë Seferit dhe klubi i Tiranës duhet ti kthejë 440 milionë lekë të vjetra. Ja historia e patreguar kurrë më parë në media.
-Fillojmë nga fillimi. Është një histori e komplikuar për tu treguar?
-Pikë së pari dua të sqarohem se përse deri tani se kam bërë këtë histori publike. Duke qenë një nga ata që e dua më shumë Tiranën, ndoshta se kushdo them se kam qëndruar pasiv sepse nuk kam dashur që komuniteti bardheblu të më paragjykojë. Gjithnjë kam pritur momentin e duhur, atë moment që nuk erdhi kurrë. Kam dashur ti bëj gjërat në mënyrë institucionale dhe mos tu drejtohem mediave, por sot është finishi i një procesi bashkëpunimi që zgjat prej 16 vitesh.
-Çfarë ndodhi në vitin 1993?
-Në fund të seoznit 1992-93, sekretari i klubit të asokohe të Tiranës, Skënder Hyka, më ofroi mundësinë që unë të financoja për këtë klub. Sigurisht që Tirana ishte dashuria ime. Nga ana tjetër isha edhe biznesmen dhe kërkoja garanci. Me Hykën, me të cilin kam raporte shumë të mira dhe sot e kësaj dite, bëmë një gjë të veçantë. Duke përfituar nga një ligj për bashkëpunim me të tretët unë pranova të hyja në këtë fushë, por jo në rolin e sponsorizuesit të thjeshtë. Pra unë do isha president me të drejta të plota.
-Çdo të thtoë kjo?
-Përveç atyre që sot janë shndërruar në shoqëri aksionere, kontrata që përgjithësisht kanë të ashtuquajturit presidentë me klubet, pra me bashkitë respektive, janë thjesht kontrata sponsorizimi. Ndërsa ne e bëmë ndryshe. Në vitin 1993 unë bëra një kontratë 5+2 vjeçare me klubin e Tiranës që varej nga bashkia e Tiranës. Të gjitha shpenzimet, përveç normës fikse që Bashkia jepte vit për vit, do të mbuloheshin nga unë. Sigurisht që unë zotohesha që skuadrës do ti rikthehej lavdia dhe do bëhej superfuqi në futbollin shqiptar. Nuk do të mungonte asgjë. Por, çdo e ardhur që do hynte në klub do ndahej 51% me 49% nëpërmjet firmës që prezantohej nga unë dhe Bashkisë. Kjo kontratë sot nuk ekziston. Nuk e bën askush.
-E keni marrë skuadrën e Tiranës në një edicion që doli në vend të 11-të?
-Tirana ishte një skuadër e shkatërruar. Në edicionin 1992-93 Tirana luftonte për mbijetesë dhe arriti të mbijetonte falë dy fitoreve, në Kavajë dhe në Shkodër. Atë verë ishte sulmi i madh. Duhet të ndërtonim një skuadër kampione. Në arkat e klubit gjendeshin vetëm 12 milionë lekë të vjetra dhe këto sepse Tirana kishte shitur Mirel Josën në Greqi. Pra një shifër qesharake për një skuadër futbolli. Unë vura rregull në arkë. Nuk e preka kurrë arkën e klubit, por pa autorizimin tim askush nuk mund të tërhiqte më shumë se 1 milionë lekë të vjetra nga arka. Nëse e marrim në total buxhetin e vitit 1993-94, ai shkon diku te 120 milionë lekët. Bashkia dha 38 milionë lekë të vjetra ndërsa pjesa tjetër u mbart nga unë dhe firma ime. Trajner asokohe ishte Fatmir Frashëri. I vura në dispozicion 260 lojtarë nga gjithë Shqipëria që ti merrte e ti shihte se në çfarë gjendje ishin. Ndërkohë furnizova klubin me bazë materiale. Në klub ishin vetëm 13 fanella të grisura dhe disa atlete kineze. Diadora dhe Umbro erdhi te Tirana nga Italia. Por, goditjen më të madhe e dhamë në muajin Korrik. Morëm shtatë lojtarë nga Dinamo. Tole, Malko dhe Fortuzi ishin sigurisht më itneresantët. Fortuzi ka qenë pasioni i madh i imi futbollistik. E kërkova që ditën e parë dhe e morra. Atë vit kemi dalë në vend të dytë dhe kampioantin e ka fituar Teuta. Por ne fituam Kupën dhe kjo ishte arritje për një skuadër, e cila një vit më parë gjendje në vend të 11-të. Pastaj ne kishim diferenca më të mëdha se gjithë klubet e tjera për mënyrën organizative.
-Në çfarë sensi?
-Grumbullimet dhe premiot që jepnim nuk i prekte kush, sigurisht që italianët që drejtonin Partizanin gjithashtu ishin mirë në këtë drejtim, por skuadra pasi fitoi kampionatin në vitin 1993 sikur u vel dhe nuk kishte më shumë dëshirë. Ne krijuam tifozerinë e parë shqiptare moderne. Flamujt, daullet dhe shallet nuk ekzistonin asokohe në Shqipëri. Kush rrinte dhe ulej nëpër stadiume e mban mend mirë që të paktën deri në vitin 1997 edhe në ndeshjet më pa cilësi apo pa vlerë, Tirana kishte së paku 2 mijë tifozë. Për të mos folur për ndeshjet e mëdha. Mbaj mend që skuadra grumbullohej gjithë kohën në Dajt ashtu sikundër mbaj mend që edhe kur shkonin lojtarët për fundjavë në shtëpi, ata kishin të drejtë të merrnin ushqime pa fund për familjarët. Të harxhosh 120 milionë lekë për kohën nuk janë pak.
-Përtej anës financiare, çfarë të papriturash kishte ana sportive?
-Mbaj mend që përshembull trajneri deri në javën e tetë ka qenë Fatmir Frashëri. Mjeshtër në stërvitje, por nuk u përshtat dot me grupin e lojtarëve, ndoshta dhe mosha. Afrova Shkëlqim Muçën që atëherë kishte shumë nuhatje dhe dinte të krijonte raporte të mira me lojtarët. Pasi arritëm të fitonim Kupën, na priste pjesëmarrja në Kupat e Europës, një bast më vete. Skuadrat shqiptare kishin disa vite që nuk kalonin asnjë tur. Të paktën gjashtë vite besoj. Na takonte një detyrë e rëndë.
-Ka qenë përmbysja e madhe kundër Fandokut?
-Ne vijonim të ishim një klub i varfër. Realisht i varfër. Duhet kuptuar që të ardhurat kryesore ishin nga pjesmarrja në Kupat e Europës. Kjo ishte një e ardhur e mirë për ne, por do ti merrnim më vonë këto para. Kështu që deri në këtë pikë unë shpenzoja për gjithçka. Në ndeshjen e parë në Bjellorusi kundër Fandokut nuk kam qenë i pranishëm. Humbëm 4-1, por pashë kasetën dhe konstatova që humbja ishte aksidentale. Ne të gjithë donim ta kalonim një tur. Flitej edhe për para, sepse arkat e klubit do të fuqizoheshin ndjeshëm nëse kalonim në tur të dytë. Pastaj do luanim kundër Brondbit që na garantonte diçka edhe nga e drejta TV. Jam futur në dhomat e zhveshjes dhe u kam thënë lojtarëve. Nuk janë më të mirë, mund të shënojmë edhe tre gola. Dhe u kam lënë gjithë skuadrës 5 milionë lekë premio në rast kualifikimi. Fortuzi shënoi tre gola atë ditë dhe sigurisht që përfitoi më shumë se të tjerët, sepse ishte mbreti i natës. Unë nuk di ndonjë lojtar tjetër shqiptar të ketë shënuar tre gola në një ndeshje të Kupave të Europës.
-E lëmë për një moment aspektin sportiv. Dihet që Tirana në ato vite filloi të krijonte hegjemoni në futbollin shqiptar. Si u rritën arkat e klubit dhe financat?
-Është e pashmangshme në futboll arritja sportive nga financat. E dinim mirë që burimi kryesor i të ardhurave ishin pjesmarrjet në Kupat e Europës. Nëse kalonim edhe ndonjë tur aq më mirë. Megjithatë, ne shfrytëzuam dhe shumë aksesorë të tjerë. Kemi shitur Bushin përshembull dhe kemi fituar para, gjithashtu edhe nga shitja e Fortuzit janë derdhur para. Mund t’ju duket e pabesueshme, por në atë periudhë, në atë 5-vjeçar vetëm nga e drejta Tv ne kemi futur në arkat e klubit të paktën 200 mijë dollarë. Pastaj ishin edhe biletat, por ky nuk ishte një zë i rëndësishëm sepse këtë sektor asnjëherë nuk arritëm ta menaxhonim si duhej. Deri në vitin 1997 në arkën e klubit ishin të paktën 1 miliard e 500 milionë lekë të vjetra. Unë bëra një takim me të gjithë sekretarët e klubeve që kisha. Këto para unë nuk do ti tërhiqja. Pas çdo transaksioni unë po të doja mund të merrja 51% të të ardhurave, por se kam bërë me idenë që Tirana të ishte një klub i fuqishëm dhe shumë i pasur. Ne realisht ishim të pasur.
-Çfarë ndodhi më pas?
-Pasi fituam edhe kampionatin e vitit 1997, një kampionat që filloi në mënyrë të shkëlqyer dhe përfundoi me sistem grumbullimi për shkak të gjendjes së shtetrrethimit. Shihja në klub që nuk po më përgjigjej më njeri si duhej. Drejtuesit e klubit që vareshin nga Bashkia kishin filluar të preknin arkën e klubit, megjithëse kjo sipas kontratës nuk lejohej nëse shifra ishte më e lartë se 1 milionë lekë. Unë fillova të nuhas që njerëzit e Bashkisë nuk më donin dhe i kërkova takim kryetarit të Bashkisë Brojka. Ai më tha se duhet riparë kontrata nga ana ligjore. Pra duhet të shkojmë në Gjykatë dhe të shohim nëse ajo e njeh apo jo atë akt marrëveshje të vitit 1993. Në fakt, ishte një marrvëveshje e veçantë dhe mua megjithëse më la një shije të hidhur, nuk më erdhi aspak keq të verifikohej. Brenda 15 ditësh erdhi vendimi: gjykata ishte komplet të gjithë rregullave. Pra çdo e ardhur do të shkonte 51% në favorin tim dhe aksush në klub pa autorizimin tim nuk mund të tërhiqte më shumë se 1 milionë lekë nga arka e klubit. Dhe këto para sigurisht që duhet të përdoreshin për punët e skuadrës. Një muaj pas vendimit të gjykatës jam shokuar. Klubi i Tiranës dhe Bashkia i kishin bërë apel vendimit të parë. Pra ata donin të më nxirrnin jashtë loje duke e bërë të pavlefshme atë kontratë. Në këtë mënyrë ata mund të boshatisnin arkën e klubit si në fakt e bënë. Raporti im personal me drejtuesit e klubit këtu përfundoi.
-Si ka mundësi që e gjithë kjo histori nuk ka ndikuar në skuadër?
-Asnjëherë skuadra nuk ka ditur gjë. Madje mund të them që shumë lojtarë nuk i dinin fare këto probleme që kishim. Lojtarët nëse paguhen mirë, nuk shqetësohen. Sigurisht që edhe brenda grupit unë kisha parë fytyra që po më luftonin. Madje edhe te tifozët. Te ata tifozë që grupimin e së cilëve e kisha krijuar unë. Nuk jam tutur asnjëherë dhe kam menduar që nëse je fitimtar është gjëja më e mirë. Tirana atë periudhë ka fituar tre kampionate, tre Kupa e Superkupa dhe ishte e vetmja skuadër që kishte kaluar një tur në Kupat e Europës. Më gjeni një skuadër tjetër në gjithë vitet 90’ që e ka bërë këtë. Megjithatë, e shihja qartë që po më pengonin. Nuk donin që të operoja më.
-Pse?
-Tirana, jo për mburrje, në drejtimin tim, filloi të rritej shumë. Unë doja të operoja në tregun italian. U njoha me Pastorelon që është shumë i njohur në atë ambjent, ka qenë madje vitet e fundit edhe presidenti i Veronës. Pasi diskutuam gjatë, më ofroi një bashkëpunim, që Fortuzi dhe Ardian Mema të shkonin në pronësi të Boka Juniors në Argjentinë. 4 milionë dollarë operacion. 2 milionë dollarë i shkonin klubit të Tiranës. Fortuzi dhe Mema nuk pranuan dhe unë sot e kësaj dite nuk e di kush i ka bindur që të mos ta bënin këtë lëvizje. Shihja shumë reagim jo fort dashamirës, derisa në fund vendosën me anë të Asamblesë që të mos isha unë president i Tiranës. Në këtë moment kam kërkuar nga klubi që të përfitoj 51% të gjendjes së arkës së klubit, e cila për hir të së vërtetës ishte tre “pakësuar”. Nga bilancet dhe fatura te llogaritë që unë duhet të ishin 1 miliardë e gjysëm lekë, aty gjendeshin vetëm rreth 500 milionë lekë.
-Si vazhdoi kjo histori?
-Drejtuesit e klubit vijonin që të kërkonin anulimin e asaj kontrate me vendim gjykate duke e bërë të pavlefshme. Por, në vitin 1999, gjykata e shkallës së lartë e nxorri këtë vendim të vlefshëm. Pra kontrata ishte në fuqi. Në këtë moment unë fillova gjyqin për marrjen e pjesës që më takonte. Paralelisht dërgova në gjykatë të gjitha dokumentat që gjendja reale e arkës nuk ishte, ajo, por aty mungonin qindra miliona lekë. Në vitin 2000 ka ndodhur një histori shumë e veçantë dhe unë deri tani kam marrë vetëm 40 mijë dollarë. Dhe këto në mënyrë ironike “falë” El Sajed.
-El Sajed kishte një vit që ishte bërë president i Tiranës…?
-Po aq kishte, El Sajed sigurisht që shfrytëzoi nëpërmjet Bashkisë tokat shtetërore dhe pasi i bleu me 3 dollarë metrin katror i shiste me së paku 300. Nejse, kjo është histori tjetër. Mbaj mend që kur erdhi El Sajed tha që do japë 120 mijë dollarë për Tiranën në vit dhe kjo u konsiderua arritje e madhe. Por, ne që kishim krijuar 1.5 milionë dollarë në arkat e klubit?! Nëse vijonim të ishim në Europë, Tirana nuk kishte nevojë më fare për sponsorizime. Nejse, në verën e vitit 2000, El Sajed më telefonon. Dhe më thotë që dua të takohemi. Unë sigurisht që shkova dhe e takova. Për parantezë llogaritë e Tiranës ishin të bllokuara sepse mua më duhej të më jepeshin lekët që më kishin borxh. Sapo kishin ardhur paratë nga Liga e Kampioneve që Tirana kishte marrë pjesë një vit më parë. Rreth 140 mijë dollarë. Nga këto më takonim mua 71 mijë dollarë. El Sajed më tha që Tirana nuk ka më asnjë para dhe skuadra rrezikonte të luante në Ligën e Kampioneve. Më erdhi keq kur e dëgjova. I tha që zyrtarisht Tirana ka pasur në arkë në vitin 1988, 500 milionë lekë, jo, zyrtarisht duhej të kishte 1 miliardë e gjysëm lekë. Çfarë u bënë këto para. El Sajed sigurisht që nuk më dha përgjigje. Ai donte që unë të zhbllokoja llogarinë e Ligës së Kampioneve. Unë pranova për hir të Tiranës. Nga 140 mijë euro, mora vetëm 40 mijë, 30 mijë i’a fala klubit, ndërkohë që zhbllokova për Tiranën edhe 70 mijë dollarë të tjera që ishin ngrirë nga Përmbarimi. Ky ka qenë kontakti im i fundit me klubin e Tiranës.
-Më vjen keq t’ju kujtoj që ju jeni parë në Asamblenë e vitit 2004, kur Tiranën e morrën katër donatorët?
-Gjyqet vazhduan për vite të tëra. Ndërkohë që Tirana feston e fitonte tituj dhe mua nuk më bëhej asnjë ftesë. Mund të them që kam qenë presidenti i parë i vërtetë i Tiranës dhe atë kontribut nuk ma mohon njeri. Tirana ime u ngrit shumë në Shqipëri dhe më linte shije të hidhur fakti që askush nuk më ftonte në ndonjë festë apo ceremoni. Dhe befas më ftojnë në Asamblenë e vitit 2004. Dikush aty më tha që donin të hiqnin El Sajed. Ok, u thashë po si. Më thanë që klubi do të shndërrohej në Shoqëri Aksionere. Kështu nuk hiqej El Sajed. Nëse bëhej kjo gjë, atëherë ai mund të merrte shumicën e aksioneve. Duhej gjetur një formë tjetër drejtimi. Mundësisht pa president. Dhe lindi ideja e donatorëve. Megjithatë, kjo është një pjesë që mua nuk më përket. Tirana, Bashkia e Tiranës dhe klubi kanë të drejtat e tyre për formën organizative. Ajo që unë mund të them, është vetëm në nivel konsulence.
-Në 28 Janar të këtij viti është marrë një vendim i gjykatës së lartë në lidhje me çështjen tuaj?
-Po unë isha përpara disa dilemave. U konsultova me juristët e mi. Nëse e kërkoja të drejtën deri në fund duhet të ishin të paktën 2 miliard lekë që më takonin, sepse edhe kamatat kanë vazhduar gjatë në këto vite. Megjithatë, gjykata e lartë më dha të drejtë vetëm për 440 milionë lekë me gjithë kamatat kuptohet, ndërkohë që hodhi poshtë në mënyrë të prerë çdo apelim të klubit Tirana. Përmbarimi morri për detyrë të zbatonte urdhrin ndërkohë që klubi i Tiranës pretendon që nuk ka asnjë para në gjendje. Mund t’ju vë në dispozicion një korrespodencë mes Përmbarimit dhe klubit të Tiranës. Shefi i klubit, Dimraj shkruan në korespodencë që qenka fyer sepse është keqmenaxhuar Karta Olimpike. Këto janë gjëra qesharake. Këtu flitet për shtet, për ligje. Me informacionin që kam, sot që flasim, Përmbarimi do të shfaqet sërish në zyrat e klubit të Tiranës dhe nëse nuk fillon shlyerja e borxhit, atëherë shefi i klubit në mënyrë personale do të fillojë të gjobitet për çdo ditë vonesë.
-Supozojmë se klubi i Tiranës nuk është në gjendje të paguajë këto para?
-Këtu flitet teknikisht. Paratë bllokohen. Tirana do të përfitojë para nga pjesmarrja në Ligën e Kampioneve dhe sigurisht që këto para nuk do të shkojnë në arkat e klubit, por për shlyerjen e borxhit. Unë nuk dua ti drejtohem UEFA-s. Kjo çështje mund të zgjidhet në kuadrin ligjor në Shqipëri. Përmbarimi ka vënë në dijeni shefin e klubit të Tiranës të njoftojë Bashkinë e Tiranës dhe Federatën Shqiptare të Futbollit për këtë çështje. Unë vet e kam njoftuar Federatën Shqiptare. Ajo është në brendësi të ngjarjes dhe në dijeni të saj. FSHF nuk më ka sugjeruar të ndërmar veprime që nuk bien ndesh me ligjin. Në këtë pikëpamje i falënderoj drejtuesit e lartë të Federatës.